Яҡты донъя менән хушлашып бөткәйнем

Көҙгөһөн бәшмәк йыйырға яратам. Бер кис урман төпкөлөнә китеп тороп рәхәтләнеп йыям. Ҡапыл: “Ана, ул, ана!”-тип ҡысҡырған тауышты ишеттем.

Боролоп ҡараһам 4 әзмәүерҙәй ир миңә табан йүгерә. Ҡот осто! Ҡаса башланым.

Тегеләр: “Туҡта, туҡта!”-тип арттан баҫтыра.

Яҡты донъя, бисәкәйем менән хушлаша-хушлаша урман буйлап йүгерәм. Берәүһе етеп кенә килә һәм ҡапыл минең өҫтөмә һикерҙе. Икәүләшеп ергә ҡолап киттек.

Шул саҡ: “Ҡара әле, беҙҙе урмандан ғына сығарып ебәр инде, зинһар, аҙаштыҡ. Ә беҙ һине һыра менән һыйларбыҙ”,-тигән тауышты ишеттем.

Ҡалғандары ла йүгереп килеп етеп, сумкаһынан һыра шешәһе сығара башланы. Оҙаттым тегеләрҙе урмандан. Былай һәйбәт кешеләр булып сыҡтылар.

Р. Истәков.