Насиптың эш бүлмәһендә ултырабыҙ. Бер мәл ишек шаҡыйҙар.
– Әйҙү-ү-үк!
Насиптың аралашып йөрөгән һабаҡташы ине. Университетта бер төркөмдә уҡығандар. Тыуған көнө менән ҡотларға килгән. Ҡара сәсле һөймәлекле һылыуҡай:
– Ошо кескәй генә бүләгемде ҙур итеп ҡабул ҡыл. Сәләмәтлек, оҙон ғүмер теләйем, – тип уға ҡулындағы бүләген һондо.
Насиптың ауыҙы йырылды.
– Кит, нимә һөйләйһең! Бүләктең ҙуры, бәләкәйе була тиме. Иғтибарың өсөн ҙур рәхмәт инде, – тип ҡыҙыҡайҙы ҡосаҡлап, яратып алды.
Хәл-әхүәл белешеп, бер сама һөйләшеп ултырғас, ҡунағыбыҙ урынынан ҡуҙғалды. Ә Насип компьютерға текәлде:
– Бүләге ни хаҡ тора икән?