Үҙем дә буталдым

Баймаҡ баҙарына инеп, унда-бында әйберҙәр ҡараштырып йөрөйөм. Берәй ауылдаш, таныш-тоношто осратмаммы тип, ит бүлегенә индем. Таныштар күренмәне, әммә ниндәйҙер ауылдан килеп, ҡаҙ ите һатып торған бер инәй менән бер мәрйәнең һөйләшә башлауына иғтибар иттем.
– Ни хаҡ? — тип һораны мәрйә башҡортсалап, теге инәйҙең һимеҙ генә ҡаҙҙарын тотҡолап ҡарағас.
— Тыщща рубиль, — тип яуап бирҙе инәй.
— Ой, ой, больно күп бит, апай, — тине мәрйә тағы башҡортса.
— Ни-ит, нит. Сәпсим дә ни дорого, бири, — тине инәйебеҙ.
— Сибайда, и то арзан бит, — тине мәрйә.
— Әй, тагда иди, ежжай Сибай, — тине лә минең яҡҡа ҡарап көлөп ҡуйҙы инәй, “гарадскуйҙарға өлөш ашатмайбыҙ”, йәнәһе.
— Берәй йуз хумга төшөр, апай, — алам, — тине мәрйә тағы ла беҙҙеңсә.
— Никакуй, — тине инәй, — иди...
— Ярар, ярар, апай, — тине лә мәрйә китеп барҙы.
Бәй, был әбейҙәрҙең кемеһе үҙ туған телендә һөйләште һуң?.. Үҙем дә буталдым.