Беҙ әле гәнә минең өләсәйемә, атайымдың әсәһенә, барҙыҡ. Өйҙәре ҙур, йылы, матур. Әллә ниндәй тәмле-тәмле еҫтәр сыға. Тик беҙҙе өҫтәл янына саҡырманылар. Ишек төбөндәге ултырғыста ғына ултырып сыҡтыҡ. Өләсәйем әсәйемә:
– Мин бер нәмә лә белмәйем, белергә лә теләмәйем, ғәфү итегеҙ, минең ваҡытым юҡ, – тигәс, беҙ сығып киттек.
Шунан әсәйем иланы. Ул илаһа, миңә ҡыйын була гел. Һуңғы ваҡытта ул йыш илай ниңәлер.
Әсәйем мине күтәреп алып йөрөп арый хәҙер. Көндән-көн ҙураям бит, ауырая барам.
Уға былай ҙа еңел түгел, ә ул, етмәһә, көн һайын тиерлек илай.
Әсәйем уҡып йөрөй. Мин белмәйем ҡайҙа уҡығанын. Ауылдағы өлөсәйемә барғанда белдем әсәйемдең ҡайҙалыр уҡып йөрөгәнен.
Ул өләсәйемдең тауышы нәҡ әсәйемдеке кеүек, ә үҙен мин күрмәнем. Үҙе лә оҡшағандыр әсәйемә, тауышы улай бик оҡшағас. Тик ул ныҡ ҡысҡырып, асыулы итеп һөйләште. Нимә тине әле? Хәҙер иҫемә төшөрәм. Мин бәләкәс бит әле, шуға тиҙ онотам ишеткәнемде. Ә, хәтеремә төштө! Былай әйтте:
– Мин һине диплом алып ҡайта, тип көтөп йөрөйөм! Бала күтәреп ҡайта, тип түгел! – тине. – Эсеп алғанмын, имеш... Миндә эшең булмаһын! Эсмәҫ ерҙән эсерһең һеҙҙең менән! – тип ҡысҡырып ҡалды артыбыҙҙан. Улай асыуланып, әрләп ҡалырлыҡ нимә эскән икән өләсәй?
0 °С
Болотло