Айгиздең нимәһен урлағандар?

— Аптыраттың әле һин, Мәҙинә, — Гөлбаныу әллә төтөндән, әллә моңдан йәшкәҙәгән күҙҙәрен ҡыҙына төбәне, — кемдән отоп алдың һин был йырҙы, ә?!

— Әлләсе... — Ҡыҫҡа ғына күлдәк кейгән ҡаҡса ҡыҙ урынынан һикереп торҙо, нәҙек кенә беләктәрен, беләктәре кеүек үк нескә аяҡтарын тирә-яҡҡа болғаслап, күнегеүҙәр яһай башланы: — Бер, ике, өс!

— Ипләп, ҡустыларыңды уятырһың! Ай, ата Ғәбиҙә...

«Ата Ғәбиҙә» тимәҫлек тә түгел ине Мәҙинәһе ошо минутта: торғаны малай. Бынау муйылдай күҙҙәрендәге ҡыҙҙарға ғына хас шаянлыҡ менән һикерешкән осҡондар һәм улар өҫтөндә яңы тыуған айҙай ҡыйылған ҡашы булмаһа, кем ышаныр ине икән уның ҡыҙ бала булғанына?

Гөлбаныу көлдөксә эргәһенә сүгәләгән еренән торғас та ҡыҙына һаман тамһынып ҡарауында булды: тал сыбығылай нескә үҙе, эсендә йәне нисек тора, ә тауышы... моңо... Шундайын моңдоң ҡәҙимге бер баланан сыҡҡанына ышанырлыҡ та түгел.

Гөлбаныу үҙ алдына тәрән көрһөндө лә сөйҙәге ҡыҫҡа тунына үрелде:

— Фермаға китәйем инде мин, балам. Ҡуҙ төшкәс, ҡаҙандағы һыуҙы самауырыңа һалырһың. Ҡайнап сыҡһа, баҫ та ҡуй — мин оҙаҡламам. — Әсәһенең һуңғы һүҙҙәре инде соланға сыҡҡас ишетелде. — Кәртә яғын байҡа — һыйыр сыуын өҙгән бөгөн! Ҡустыларыңдан күҙ яҙлыҡтырма, самауырға бешеп ҡуймаһындар!

Мәҙинә иһә әсәһе әйтмәһә лә һыйыр янына олағырға ғына тора: безәүкәй донъяға киләсәк бөгөн! Мәҙинә уға Бөйрәкәй тип исем ҡушасаҡ. Әлеге йырҙы ла бит ул шуға йырланы...