Матур донъяға ымһындырып,
Был донъяла һин кемдән кәм?
Тик күңелгә матурлыҡ тулһын,
Һүҙҙең көсө – көслө ҡорал
Нисек төштө тота алманым,
Башҡа яныңда ҡала алманым.
Ярсыҡтарҙы йыйып та булманы.
Ҡабат ул яҡҡа юлым уңманы...
Тәү күреүҙән ғашиҡ булдың,
Ҡолас йәйеп ҡаршы ҡундың.
Мин дә һиңә ғашиҡ булдым,
Хаттин аштың, хаттин аштың.
Эй бәүелттең, эй бәүелттең
Үрелеп үҙең күҙгә баҡтың.
Тағы килдем һиңә, һағына-һағына
Ҡом таштарға абына-абына.
Зәңгәр күҙҙәрен тултырып ҡараны:
Шаяр, йөҙ, уйна, тик арыма!
Йәнең ни теләй, шуны һора.
Биттәреңдән, тәндәреңдән.
Күктәргә, күктәргә артыла.”
“Рәхмәт һиңә, Дингеҙбайым,
Шат йөҙөң, әйтерһең, күктәге айым.
Зарланам тик ваҡыт аҙҙарына”.
“Ҡәҙерлем, һылыуым, аҡланма,
Һиңә булған мөхәббәтем көслө
Хәтәр зәңгәр тулҡындарым төҫлө.
Ярһып наҙлай, үбә ҡосағыма һалам.
Һинең һоро күҙҙәреңә бағам.
Мәңгелеккә һине кәләш итеп алам!”
Шул яланда йәшәү көсөн күрәм.
Үләндәр ҙә талғын ғына тирбәләләр,
Көҙгө елгә улар шулай иркәләнә.
Ҡоштар оса талпынып-талпынып
Шундай хозур фани донъя –
Ғүмер юлҡайҙарын һүтәбеҙ...
Ә хоҙай маңлайыңдан үпкән!
Эй, балаҡай, һиңә өндәшәм
Көлгә ҡалғандай яндырырҙар,
Кәрәгеңә бирер яндырайҙар.
Донъя һынауҙарын үткәндә,
Ғүмер юлдарыңды һүткәндә.
Әсе саң бурандары күҙеңә тулыр
Әммә ҡояшлы көндәре күп булыр.
Тик көсһөҙҙәр ҡалыр тамуҡта,
Түшкәйҙәре йәйғор төҫөндә,
Быларҙы ул күрҙе төшөндә.
Ожмахҡа ингәс, аптырап ҡалыр
Бер яғында бал шишмәһе ағыр,
Икенсе яҡтан һөт шишмәһе бағыр.
Фәлсәфәмде ҡабул ит бала,
Атла алға, күңелеңә ала-ала.
Бөркөт булып ос һин үргә!
Күңелеңә изге моңдар үреп бара...
Шаңдау аша ишетелә моң...