Бибисара Азаматова: «Тамашасым мине тышҡы ҡиәфәтем өсөн түгел, эске донъям, моңом өсөн яратһын...»

Ике йәшлек сағында ҡарурманда аҙаша ул... Өләсәһе бейә һауған арала, уйынға әүрәп, йәйләүҙән ситкә сығып китә лә юҡ була. Ике көн, ике төн эҙләйҙәр. Өсөнсө көндә генә көтөүсе ағай Ирәндектең иң үренә менеп, түбәнгә баҡҡас, шәйләп ҡала үҙен. Ярай әле өләсәһе күҙ уңынан юғалмаһын тип, ябындырған ҡыҙыл яулығын ташламаған. Хәлһеҙләнгән, унда абынып, бында һөрлөгөп бит-ҡулдары йәрәхәтләнгән, мәтеләнгән килеш табып алалар уны. Меҫкен сабый ул саҡта нимәләр генә уйлап, нимәләр генә кисергәндер?! Фәрештәләре һаҡлағандыр, һаулығына зыян килмәгән...