– Нимә тип эсәһең инде!
Был һүҙҙе уға нисә тапҡыр ҡабатлағанымды үҙем дә иҫләмәйем. Күргән һайын һалмыш, осраған һайын “үлеп бара”. Сәбәбен дә табып тора.
– Эй, дуҫ, бөгөн шунса ғына эш хаҡы алдым. Йә, шул хәйерсе аҡсаһына нисек йәшәмәк кәрәк! Асыуҙан эстем дә ҡуйҙым! Юҡ, бүтән грамм эсмәйем!
Теге ҡайтҡанда ла “егет булғайны”.
- Һин дуҫ мине гел шулай йөрөй тип уйлайһыңмы. Юҡ! Бисәкәйгә йән көйөп инде. Юҡ, ошонан башҡа ауыҙға тамсы ла алмайым. Бына икмәк тотоп ант итәм.
- Мин һиңә хәҙер ышанмайы!
- Һин нимә, дуҫ! Мине бөтөнләй бөткән кеше тип уйлайһыңмы!
Алкаш тип уйлайһыңмы! – Ул ярһып китә.
Кисә йәнә уны күрҙем. Йөҙө ҡарағыһыҙ булып шешенгән, төҫө ҡасҡан.
– Уй, дуҫ, кисә ауылда берәүгә нигеҙ ҡорғайныҡ. Шунда бөтәһе эскәндә нисек инде суфый кеше һымаҡ тормаҡ кәрәк. Кеше көлдөрөп. Эстем дә ҡуйҙым. Күп түгел инде.
Дуҫым минең күҙгә мөлдөрәп баҡты.
– Шуға бөгөн баш аҡтарылып бирә. Баш төҙәтергә берәй йөҙ һум аҡса биреп кенә тор әле. Башҡаса ауыҙға ла алмайым бына. Икмәк тотоп ант итәм.