ЫСЫН БАЙЛЫҠ

Бер бай аҡыл эйәһенән:
— Шул тиклем аҡыллы булғас, ниңә һаман бай түгелһең? — тип һорай.
Аҡыл эйәһе яуапты уның үҙенә түгел, ә алтын менән сигелгән кафтанына ҡайтара:
— Беләһеңме, кафтан, минең байлығым тышта түгел, ә күңелемдә. Хужаң йоҡлағанында һине кейеп ятмай бит? Әгәр төшөндә өшөп, туңам тип күрһә, һинең кеүек йылы кафтан менән ҡаплана алмаясаҡ. Уны тик ут яға белеүе генә ҡотҡарасаҡ. Ысын байлыҡ — ул беҙҙең һәләттәр. Улар иһә күңелебеҙҙә, эсебеҙҙә һаҡлана.
Кафтаны менән һөйләшкәнен күргәс, бай аптырап:
— Һин аҡылдан яҙғанһың! Ниңә кейем менән һөйләшәһең? Нисек мине, кафтандың хужаһын, күрмәҫкә була? — ти.
Аҡыл эйәһе йылмая:
— Күп кешеләр шулай итә. Улар ҡиәфәт, тән менән һөйләшә, ә тәндең ысын хужаһын — күңелде күрмәй.

ЫСЫН БАЙЛЫҠ — АЛҒАН БЕЛЕМ, ӨЙРӘНГӘН ҺӨНӘР, ЭШЛӘНГӘН ЭШ. АЛТЫН, АҠСА МЕНӘН САҒЫШТЫРҒАНДА УНЫ КЕШЕНӘН БЕР НИСЕК ТӘ АЙЫРЫП БУЛМАЙ, СӨНКИ УЛ КҮҢЕЛ ТҮРЕНДӘ ҺАҠЛАНА. ЫСЫН БАЙЛЫҠТЫ КҮРӘ БЕЛЕҮСЕ КЕШЕЛӘР ҘӘ БИК ҺИРӘК, ШУҒА ЛА КҮПТӘР ҠИӘФӘТКӘ ҠАРАП ҠЫНА БАҺА БИРЕП, НЫҠ ХАТАЛАНА.