Рауил Бикбаев: Фекерҙәр һәм афоризмдар

Кеше бала сағына әйләнеп ҡайта алмаған кеүек, кешелек тә талғыныраҡ, вайымһыҙыраҡ йә­шәгән дәүерҙәренә кире сигенә алмай.

* * *

Кеше бер саҡ аҡылына килеп,

Һыҙлауҙары ерҙең баҫылғас,

Әйтә алһын ине бар тәбиғәт:

“Кешеләрем ниндәй аҫылдар!”

(“Йәшәр генә ерем, эсер һыуым...”).

* * *

– Кеше ғүмере нимә йыһанға?

– Бар яҙмышың уға һуҡыр тинлек!

(“Кеше йылы”).

* * *

Кеше донъяға бер төрлө тыуа. Үлем уны мең төрлө алып китә.

(“Көндәлектәр”. 13.10.1969).

* * *

Кеше ерҙән биҙер өсөн түгел,

Биҙәр өсөн тыуа был ерҙе.

(“Биҙмәһендәр минән

хыялдарым...”).

* * *

Кеше йөрөмәгән һуҡмаҡты үлән күмә.

(“Алыҫҡа китеп ҡара!”).

* * *

Кеше йырын йырлайым тип,

Үҙ йырыңды онотма.

(“Көндәлектәр”. 9. 04.1996).

* * *

Кеше кермәҫ кеше гүренә,

Кеше менер кеше түренә.

* * *

Кеше өс нәмәгә табынырға тейеш: иленең уҙғанына, уның бөгөнгөһөнә һәм тыуыр киләсәгенә. Әүәлге менән киләсәк – кешелектең ике ҡанаты. Мин баш өҫтөмдәге ҡояшҡа ғына ҡыҙынып йәшәмәйем. Шәфәҡ моңһоулығы ла, һыҙылып ҡына атҡан таңдың яҡтығы ла миңә берҙәй ҡәҙерле.

(“Автобиография”).

* * *

Кеше өсөн иң рәхәте – тере сағыңда рәхмәт һүҙҙәре ишетеү. Кеше өсөн иң хурлыҡлыһы – үҙең үлгәс, һиңә ләғнәт, нәфрәт һүҙҙәре яуыу.

(“Көндәлектәр”. 7. 08. 2010).

* * *

Кеше үҙ ғүмерендә бәхетен дә татый, михнәтен дә күрә. Иң рәхәт наҙ – әсәңдең башыңдан һыйпап һөйөүе. Иң ныҡ ҡанатландырғаны – атаңдың арҡаңдан ҡағып яратыуы.

(“Көндәлектәр”. 23. 03. 2007).

* * *

Кеше үҙенең битенә үҙе төкөрә алһа, башҡаларҙың битенә, бәлки, былай төкөрә алмаҫ ине.

(“Көндәлектәр”. 18. 09. 1989).

* * *

Кеше үҙенең әсәһен һәм Ватанын һайламаған шикелле, ул үҙенең заманын, йәшәгән дәүерен дә һайлай алмай.

* * *

Кешегә – ер,

Күк – Аллаһтың төйәге.

(“Ерҙә генә ҡала эҙҙәр...”).